Hoe betrouwbaar is de Nederlandse rechtspraak?
Waagmeesters blogbericht.
Hoe betrouwbaar is de Nederlandse rechtspraak?
Kunt u, ‘zonder twijfels’, op de rechtspraak vertrouwen en die betrouwbaar noemen?
Eerst een aantal vragen en antwoorden die verwijzen naar het civiele recht ondernemingen.
Eerder beantwoordden wij de vraag of u uw advocaat kunt vertrouwen met ‘nee’ want:
De advocaat zorgt eerst voor zichzelf, daarna goed voor zijn collega’s en vervolgens voor zijn opdrachtgever als dat passend is.
Zijn beroepsaansprakelijkheidsverzekering schrijft voor dat hij zijn ‘fouten’ moet ontkennen.
De aansprakelijkheid probeert hij te beperken door zijn algemene voorwaarden, hetgeen niet kan.
Hij belt over uw zaak met de collega van de tegenpartij (als die er is) en maakt ‘afspraken’.
Advocaten onderling spreken elkaar niet aan op hun ‘eigen fouten’ als dat hen goed uitkomt.
Zij vertellen u niet vooraf wie zij als klant hebben of hadden en hoe dat is afgelopen.
De beste houding van uw advocaat bestaat uit ‘spreken is zilver en zwijgen is goud’.
Deze criteria zijn uiteraard niet in het belang van u als opdrachtgever.
Elke vorm van onafhankelijk, objectief en zakelijk toezicht door de overheid ontbreekt geheel.
Uiteraard heeft de advocaat zwijgrecht, dat staat geheel los van zijn ‘spreekplicht’ over zijn eigen belangen, openheid over zijn werkwijze richting collega’s en het recht van zijn opdrachtgever om kwalitatieve informatie ‘vooraf’ te krijgen over door hem behaalde successen en falen.
Bijzondere functies als curator en bewindvoerder zijn interessante alternatieven voor de advocaat omdat hun verdienmodel, de rechtsregels en de rechters hen nauwelijks beperkingen opleggen.
Voor de goede orde: er is dus niets mis met de maatschappelijke vertrouwensfunctie van advocaat, maar wel met hun verzwegen verdienmodel en het volstrekt ontbreken van transparantie en competitie.
Maar in de rechtspraak zijn niet alleen wetten van toepassing, onder andere ook de afspraken gemaakt tussen het Ministerie van Veiligheid en Justitie, het Openbaar Ministerie en de Nederlandse Orde van Advocaten. U behoort al die regels te kennen maar de advocaten leggen die u niet vooraf uit.
Welke zijn de belangrijkste ‘afspraken’ en gebruiken die u moet weten over de rechtspraak?
Advocaten hebben een wettelijk monopolie, buiten de kantonrechter kunt u niet om hen heen.
Het civiel recht is accusatoir. Dan neemt de rechter een passieve houding aan en laat de procespartijen hun gang gaan.
Daarna neemt hij een beslissing.
Het strafrecht is inquisitoir. Het onderzoek naar de ‘waarheid’ (lees: feiten) staat centraal. De rechter neemt een (pro)actieve houding aan en de verdachte is onderwerp van onderzoek. De aanklager (van het Openbaar Ministerie) is de tegenpartij.
evens is er in het civiel recht de ‘afspraak’ dat de rechter niet zelf actief ‘meedenkt’. Dat heeft tot gevolg dat hij geen rekening houdt met feiten of relevante gegevens die ‘bewust’ niet door de eisende partij zijn aangedragen of door de gedaagde partij zijn ingebracht (volgens afspraak).
Advocaten van partijen kunnen dus vooraf heimelijk met elkaar afspreken dat zij in een procedure ‘relevante gegevens’ niet, beperkt of cryptisch vermelden, zodat de rechter niet kan ingrijpen.
De plaatsvervangend rechter is altijd een advocaat uit de ‘buurt’ en werkzaam op een ‘goed bekendstaand’ advocatenkantoor. Een rechter mag geen advocaat zijn, een advocaat wel rechter!
Een procespartij kan door middel van zijn advocaat en diens netwerk ‘invloed’ uitoefenen op de keuze van de rechter die de zaak behandelt. Naast objectieve zijn subjectieve criteria van invloed.
De rechtbank bepaalt wie als rechter optreedt, ook dat is niet geheel objectief en niet transparant.
De ‘nevenfuncties’ van rechters zijn openbaar. Dat betekent niet dat die gegevens volledig, juist en actueel zijn. Het netwerk van de rechter en zijn ‘contacten’ met achtergronden is niet bekend.
De ‘nevenfuncties’ van advocaten zijn niet openbaar. Het netwerk van advocaten en zijn ‘contacten’ met inhoudelijke achtergronden is niet bekend.
Concurrentie houdt partijen scherp en kwaliteitsbewust. In de rechtspraak en de advocatuur is geen sprake van concurrentie. Daardoor kan ‘alles’ fout gaan zonder dat u het weet of hoort.
Leden van de Nederlandse Orde van Advocaten (NOvA) zijn ‘gebonden om elkaar niet onheus’ te bejegenen. Daardoor is een kritische houding ‘over en weer’ niet aan de orde en niet openbaar.
De kwaliteit van een advocaat is onbekend en blijft onbekend. Toezichthouders zorgen voor ‘transparantie’ maar in de advocatuur is de Nederlandse Orde van Advocaten zelf haar wettelijke toezichthouder (?).
Kritiek op rechters, in welke vorm dan ook, is ongepast. Slecht functionerende rechters krijgen promotie en veel vonnissen van rechtbanken over ‘vervanging’ van een rechter zijn onnavolgbaar.
Bij advocaten, en afgeleid daarvan bij vonnissen, is het niet van belang wat er wordt gezegd, beloofd, geschreven, gesuggereerd et cetera. Van veel groter belang is daarbij wat is verzwegen, en ‘volgens afspraak’ wordt geschikt, weggelaten, ontkend, vermeden en genegeerd.
De wet is er voor de vrienden, de interpretatie van de wet is er voor de tegenpartij (lees: vijanden).
Eén getuige is geen getuige, één verklaring is geen verklaring, behalve die van een advocaat.
Conclusies zijn snel getrokken, de juiste onderbouwing en motivering ervan ontbreekt veelal.
Een advocaat kan zowel een redenering als een doelredenering gebruiken.
De meeste verklaringen achter conclusies of stellingen van advocaten zijn niet gerelateerd aan de feitelijke situatie of de historische realiteit maar aan de belangen van de auteur.
De stellingen van een advocaat verworden tot ‘waarheden’ als er geen tijdig verweer is gemaakt.
De meest effectieve actie van de advocatuur is die van ‘dreigen en chanteren’, hoe genaamd ook. De enige effectieve tegenactie is die van het op naam publiceren van het feitelijk verweer.
De ontkenningsstrategie van rechtbank en advocatuur is opgebouwd uit fasen. De enige effectieve tegenactie is die van het op naam publiceren van het feitelijk verweer.
De bewindvoerder, de curator et cetera, het zijn specifieke functies voorbehouden aan advocatuur. Daarbij is altijd van belang dat de rechtbank opdrachtgever hiertoe is en uit hoofde daarvan is zij verantwoordelijk en aansprakelijk voor wat de bewindvoerder en curator et cetera doen en laten.
Gevraagd en gekregen vertrouwen in de advocaat is veelal gebaseerd op vermeende verwachtingen/perceptie, niet op feiten. Het onbekende is echter veel belangrijker dan het bekende. Vertrouwenspersonen blokkeren de ratio op een uiterst geraffineerde manier, inclusief vermeend ‘functioneel’ gezag. Daarnaast speelt het uiterlijk (lees: het uniform) een rol.
Boodschap en boodschapper zijn wezenlijk verschillende onderwerpen en niet alleen in het recht.
Recht kan wezenlijk losstaan van de realiteit, als de keerzijde van de onrechtvaardigheid en onrechtmatigheid van het standpunt van de tegenpartij (geen tijdige conclusie van antwoord en een verstekvonnis).
Heeft u ooit een vonnis gezien waarin de rechter de ‘onzin’ van een advocaat veroordeelde?
Samenvatting en conclusie:
Het wettelijk monopolie van de advocaat in rechtspraak, het gedrag en de heimelijke werkwijze van de advocaat, het feit dat de civiele rechter alleen kan en mag reageren op wat er in de aangeleverde stukken staat (en niet zelf aanvullend op onderzoek uitgaat naar de waarheid!) en de afspraken die advocaten met elkaar heimelijk vooraf kunnen maken over hoe en wat, kunnen ertoe leiden dat elke rechtszaak door de betreffende advocaat/advocaten wordt beslist en niet door de rechter. De regelgeving staat dit uitdrukkelijk toe en dit is gedoogd door het Ministerie, het Openbaar Ministerie en de rechters.
Het antwoord op de vraag:
Kunt u, ‘zonder twijfels’, op de rechtspraak vertrouwen en die betrouwbaar noemen? luidt: nee!
Het rechtssysteem en de rechtsregels bieden alle ruimte aan de advocatuur om hun eigen belangen te dienen, te weten continuatie van hun verzwegen verdienmodel en het ontbreken van transparantie en concurrentie daarbij. Onbegrijpelijk dat dit in de Europese Unie (EU) kan en mag!
De oplossing is dat de advocatuur geen enkele rol meer speelt in de rechtszaal en de rechtszaken en de rechters weer gaan functioneren zoals de oorspronkelijke vrederechter.
Zoals het ooit (bedoeld) was.
Waagmeesters bedrijfsadvies.
Kenmerk: Heeft u ooit een vonnis gezien waarin de rechter de ‘onzin’ van een advocaat veroordeelde?