p-20
Social media deel 20.
De heimelijke nationale criminele doofpot.
Juridisch juiste evangelie = fictie.
Het juridisch juiste evangelie van de aangeklaagde commerciële advocaten bevat niet de fouten van hun opdrachtgever, noch die van henzelf noch die van hun collegae-voorgangers in de casus van de klacht. Dit is dus fictie en een doelbewuste en toegeschreven doelredenering. De papieren werkelijkheid. De forensische historische realiteit van klager ligt vast in alle correspondentie en stukken en is non-fictie.
Deze fictie en non-fictie sluiten elkaar uit. De rechters, aangeklaagden en klachtenbehandelaars hebben zich in de klachtenbehandeling voor hun conclusies gebaseerd op eigen procedureregels, de fictie van de advocaten en zij gingen daarbij voorbij aan het ontbreken van alle vormen van ‘eigen fouten’ in die fictie.
Ontkennen, verzwijgen en negeren.
Geen van de aangeklaagden, klachtenbehandelaars, beroepsinstituten en toezichthouders gaat in op de gang van zaken zoals in de casus beschreven, de inhoud van de klacht en de forensische realiteit daarin. Hun op fictie ingestelde denk- en werkwijze sluit de non-fictie uit om te voorkomen dat zij allen de regie verliezen over geschillenprocedures als onderhavige casus en schikkingen.
Zij etaleren allen ‘procederen op tegenspraak’ maar ontkennen, verzwijgen en negeren heimelijk de samenspanning tussen de ‘partijdige advocaten’. Deze partijdigheid van de advocaat is fictie en de papieren werkelijkheid. De nonfictie haalt hun verdienmodel onderuit. En de fictie biedt de mogelijkheid selectieve rechtspraak te initiëren teneinde financieel en economisch sterke partijen te beschermen tegen ‘in het ongelijk stellen’.
Elkaar binnen de familie heus bejegenen.
Wat opvalt in de casus tot en met de vier voorzittersbeslissingen van de Raden van Discipline is dat zij allen elkanders verhaal overschrijven, bevestigen en onderschrijven. En daarmee ontkennen, verzwijgen en negeren wat hun voorganger bewust heeft weggelaten om maar geen spiegeling te hoeven geven van de inhoud en strekking van de klacht. Het feit dat geen van hen tot nu toe heeft vastgesteld dat op pagina 485 tot en met 486 van de klacht het bewuste misdadige vonnis staat zegt genoeg.
Alle advocaten kennen de ‘trucjes in procederen op tegenspraak’ en zij wisten of konden weten aan de hand van de dagvaarding en het antwoord daarop dat zich hier een ‘toneelstukje’ afspeelde waarvan de uitkomst tevoren vaststond. Heimelijke samenspanning brengt het procesrisico terug naar ‘nihil’ en dat wensten opdrachtgever en dagende partij in deze casus veilig te stellen. Want de advocaten van de Rabobank Nederland weten natuurlijk ook hoe je dit varkentje wast!
Gemotiveerd betwist en weerlegd.
Wat opvalt in de reacties van aangeklaagden, de dekens en de Raden van Discipline is dat aangeklaagden altijd alles voldoende gemotiveerd betwist hebben. Klager daarentegen heeft niet of onvoldoende onderbouwd en onvoldoende gesteld en gemotiveerd om de verwijten te kunnen staven. Dat leidt tot de conclusie dat niet is gebleken dat aangeklaagde tuchtrechtelijk iets te verwijten valt. Maar zouden de auteurs van deze stukken alles wel gelezen en begrepen hebben of willen lezen en willen begrijpen?
Immers, zonder concurrentie, controle, correctie en adequaat toezicht op dossierniveau is dit soort kwalitatieve conclusies eenvoudig op papier te zetten. De papieren werkelijkheid is hier weer terug. Door heimelijke samenspanning verdwijnt de ‘tegenspraak’ en door wegredeneren en wegschrijven van de forensische historische realiteit verdwijnen klager en klacht.
Samenvattingen zijn superoplossingen.
Vaak komt het voor dat aangeklaagden, klachtenbehandelaars, beroepsinstituten en toezichthouders hun reactie op de klacht beginnen met een ‘samenvatting’ van de klacht. Er zijn reacties bij van enkele regels die de klacht van 813 pagina’s met latere correspondentie samenvatten. Als dan vervolgens de inhoudelijke reactie alleen over de eigengemaakte samenvatting gaat dan is duidelijk dat meer dan 99% van de klacht buiten de reactie blijft en dus buiten beeld wordt gehouden.
En wat buiten beeld is dat blijft meestal wel buiten beeld. Deze auteurs tonen zo aan dat zij de klacht niet serieus nemen en van de klacht af willen. Deze officieuze houding komt officieel over en is en blijft straffeloos toepasbaar. Maar daar mag officieel natuurlijk niets van blijken. Wanneer gebruik je die houding van wegschrijven, wegredeneren en het bos insturen?
Wanneer de klacht je bijzonder onwelgevallig is. En bij gebrek aan zelfreinigend vermogen en omwille van het ontkennen, verzwijgen en negeren van de twee misdadige vonnissen (ja, ook die van het Gerechtshof omdat de grieven niets nieuws bevatten) is deze houding en dit gedrag verleidelijk, zeker als sprake is van een gezagsverhouding tussen klager enerzijds en aangeklaagden, klachtenbehandelaars, beroepsinstituten en toezichthouders anderzijds.
Wat maakt een advocaat betrouwbaar en te vertrouwen?
Het juridisch juiste evangelie of de forensische historische realiteit? Het eerst is commercieel aantrekkelijk, het laatste is qua ethiek, moraal, fatsoen en integriteit meer verantwoord. Het is maar waar je voor kiest.
Kenmerk: Terugblik 2017.